Lee Vining
Door: Amy (& chris)
Blijf op de hoogte en volg Amy & Christian
13 September 2015 | Verenigde Staten, Lee Vining
Vanochtend om 4 uur stonden we naast ons bedje. Toch nog een jetlag?! Mm.. We hadden in ieder geval weer zin in een mooie rit vandaag! Onze eindbestemming van vandaag is het kleine plaatsje Olancha. Hier stond voor ons een tipi te wachten (zie foto's). Onze kleine nederige stulpje. Maar voordat we op weg gingen, vroeg in de ochtend, eerst maar even wat boodschapjes doen. Nadat chris was uitgekletst met een jongen uit Zwitserland die ford mustangs importeerde, zucht....
Nadat we ons supermarktkarretje ( met name Amy met chips, beef jerkey, pizza-broodjes enz) goed gevuld hadden als echte Amerikanen, zijn we richting Mono Lake gereden.
De rotsen in het water, prachtig! Maar de stank... Niet te houden!! ( en dan heb ik het over het water he :-p )Snel foto's maken en maken dat we weg kwamen.
We zijn hierna naar Bodie Historic Park gereden. Op deze hobbelweg (waarbij je eigenlijk in een terreinwagen moest rijden i.p.v die sportauto van ons) stonden er al herten op ons te wachten. Wauw! Na een aantal foto's maken, werd Christian zijn voet zwaar en ging op het gas... Weg hertjes ...:-(
( tja 30 minuten lang 30kmh rijden vind ik ook zo zonde van mijn vrije dagen, kan je beter driften op zo'n dirt road toch? )
Daarna onze weg weer voortgezet over de, laten we het netjes zeggen, niet zo'n fijne strak geasfalteerdeweg. Maar eenmaal aangekomen bij Bodie Historic Park met een stofwolk achter ons,waren we deze weg al direct een beetje vergeten.
Veel verhalen gehoord en gelezen over dit spookstadje, maar dat het inderdaad zo indrukwekkend zou zijn... De verhalen er omheen en het stadje zelf 1 woord: gaaf!!
Het lijkt wel of de mensen hier van de één op andere dag zijn weg gegaan. Speelgoed, auto's, bestek, kleding alles lag er nog en volledig onder het stof.
We zijn er niet heel lang geweest, want het was nogal benauwd, warm en op 3,5 kilometer hoogte... Dat wil natuurlijk wel! ( ja ik geef toe, ik moet weer is sporten.. Leek wel een COPD patient! Aldus Christian)
We zijn daarna onze weg gaan vervolgen naar onze eindbestemming Olancha.
Onderweg een aantal stops gemaakt, omdat er zoveel moois te zien is, en natuurlijk even gestopt om van de heerlijke koffie van Starbucks te genieten (en de gratis wifi). Want nee, er is hier bijna geen wifi beschikbaar, dus contact houden met het thuisfront is niet zo heel makkelijk.
Eenmaal aangekomen in Olancha steeg de temperatuur naar 38 graden, wow... En nu nog slapen?! In een tent, en in deze hitte?!
We wachten het af... We waren in ieder geval wel enthousiast over de tipi, een nieuwe ervaring! Nu hopen dat we kunnen slapen...
Anders gaan we lekker in de auto slapen met airco
Nadat we ons supermarktkarretje ( met name Amy met chips, beef jerkey, pizza-broodjes enz) goed gevuld hadden als echte Amerikanen, zijn we richting Mono Lake gereden.
De rotsen in het water, prachtig! Maar de stank... Niet te houden!! ( en dan heb ik het over het water he :-p )Snel foto's maken en maken dat we weg kwamen.
We zijn hierna naar Bodie Historic Park gereden. Op deze hobbelweg (waarbij je eigenlijk in een terreinwagen moest rijden i.p.v die sportauto van ons) stonden er al herten op ons te wachten. Wauw! Na een aantal foto's maken, werd Christian zijn voet zwaar en ging op het gas... Weg hertjes ...:-(
( tja 30 minuten lang 30kmh rijden vind ik ook zo zonde van mijn vrije dagen, kan je beter driften op zo'n dirt road toch? )
Daarna onze weg weer voortgezet over de, laten we het netjes zeggen, niet zo'n fijne strak geasfalteerdeweg. Maar eenmaal aangekomen bij Bodie Historic Park met een stofwolk achter ons,waren we deze weg al direct een beetje vergeten.
Veel verhalen gehoord en gelezen over dit spookstadje, maar dat het inderdaad zo indrukwekkend zou zijn... De verhalen er omheen en het stadje zelf 1 woord: gaaf!!
Het lijkt wel of de mensen hier van de één op andere dag zijn weg gegaan. Speelgoed, auto's, bestek, kleding alles lag er nog en volledig onder het stof.
We zijn er niet heel lang geweest, want het was nogal benauwd, warm en op 3,5 kilometer hoogte... Dat wil natuurlijk wel! ( ja ik geef toe, ik moet weer is sporten.. Leek wel een COPD patient! Aldus Christian)
We zijn daarna onze weg gaan vervolgen naar onze eindbestemming Olancha.
Onderweg een aantal stops gemaakt, omdat er zoveel moois te zien is, en natuurlijk even gestopt om van de heerlijke koffie van Starbucks te genieten (en de gratis wifi). Want nee, er is hier bijna geen wifi beschikbaar, dus contact houden met het thuisfront is niet zo heel makkelijk.
Eenmaal aangekomen in Olancha steeg de temperatuur naar 38 graden, wow... En nu nog slapen?! In een tent, en in deze hitte?!
We wachten het af... We waren in ieder geval wel enthousiast over de tipi, een nieuwe ervaring! Nu hopen dat we kunnen slapen...
Anders gaan we lekker in de auto slapen met airco
-
14 September 2015 - 07:19
Marsha:
So fun to read about your adventures! Hi Amy, I am Marsha, and I guess I would be Christian's second cousin. Our family connection is that Chris' Oma is my late father's sister. Looking forward to finally meeting you in Las Vegas! -
14 September 2015 - 17:51
Carmen:
Leuk om jullie te volgen.
Ik wens jullie heel veel plezier.
Groetjes uit Nederland -
14 September 2015 - 18:17
Donna:
Hoi nou dat wordt nog meer vertellen als jullie terugkomen. Stank? Waarom gingen die mensen weg? Spookstadje..kun je mooi paintballen -
15 September 2015 - 21:31
Erik :
Wat hebben jullie al veel meegemaakt in een paar dagen....moet je nagaan hoeveel er nog bijkomt. Echt schitterend! Geniet er maar van en ik blijf jullie volgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
